سال گذشته زمانی که در همین ایّام درباره «اهمّیت انعطاف پذیری در قانون» نوشتم، هرگز تصوّر نمی کردم ماجرایی که در آن یادداشت به آن اشاره کردم، ظاهراً از نظر عدّه ای همانند تابویی باشد که کسی حقّ نقد و تحلیل درباره آن را ندارد!

وقتی مُدام از ما به عنوان «کارکنان ارزشی» یاد می کردند، فکر می کردم «ارزشی بودن» یعنی کارمندی که «دغدغه های ارزشی» دارد و آن چه را که حق می داند، بیان می کند(1) و نمی دانستم که ظاهراً برخی «ارزشی بودن» را به معنی «صندلی پُر کنِ ساکت» می دانند!

وقتی از منِ کارمند دعوت کردند در مراسمی شرکت کنم، فکر می کردم اگر نقد و نظر و تحلیل و برداشت خود را از بیانات سخنران مراسم منتشر کنم، از اینکه می بینند کارمندشان با دقّت به سخنرانی ها گوش می کند، یادداشت برداری می کند و اهل دقّت نظر و تحلیل است، خوشحال می شوند و نمی دانستم که عدّه ای مشغول رصد هستند تا مبادا رعیِّتی سخنی بگوید که به تریج قبای صاحب منصبی بربخورد و نمی دانند که در یک نظام ارزشی، افراد منتقد را باید مورد تکریم قرار داد (2)

اتفاقاً چندی قبل که سالروز برپایی آن جلسه و نگارش آن یادداشت بود، به طور اتّفاقی در خانه تکانی، متوجّه یادداشت برداری هایم از آن مراسم شدم و وقتی دقّت کردم دیدم پس از ثبت جملاتی از آن واعظ محترم، یک جمله هم از سخنان یک صاحب منصب ثبت کردم که در پایان مراسم اظهار امیدواری کرده بود «صمیّمیت ها بیش از آنچه که تا کنون بوده، باشد»

واقعاً متشکرم از این همه صمیمیّتی که در طول این یک سال در حقّ این بنده حقیر ابراز داشته اید و باعث شُدید استعداد خداداد نقّادی و نویسندگی ام بیش از پیش شکوفا شود.

إن شاءالله جبران کنیم و همچنان توفیق داشته باشیم این همه صمیمیّت را از جهات گوناگون روایت کنیم و آنقدر به حماسه آفرینی در این زمینه ادامه دهیم تا دیگر کسی ادّعا نکند «زندگی کارمندی ضدّحماسه است». (3)

البته ما که عددی نیستیم جواب صمیّمت های شما را بدهیم؛ إن شاءالله خدا جبران کند.

 أعاذنا الله من شرور أنفسنا و سیّئات أعمالنا

پی نوشت ها:

1- همه چیز به همه ما مربوط است!

2- فیلم: مسؤول باید انتقادپذیر باشد!

3- حجّة الإسلام پناهیان: «زندگی کارمندی ضدّحماسه است»